Jules Verne

archipelag w płomieniach

(Rozdział I-III)

45 ilustracji L. Benetta

Księgarnia Dra Maksymiljana Bodeka

Lwów 1925

© Andrzej Zydorczak

Rozdział I

Okręt na widnokręgu.

nia 28-go października 1827 r., około godziny piątej wieczór, usiłował mały statek lewantyński dostać się – jeszcze przed zapadnięciem mocy – do portu Vitylo, leżącego u wejścia do zatoki Coron.

Port ten, Oetylos przez Homera zwany, leży nad jedną z tych głębokich zatok, któremi morze Jońskie i Egejskie wdarło się w głąb lądu południowej Grecji, czyniąc ją w ten sposób podobną do liścia klonowego.

Na liściu tym rozłożyła się Messena, dawniej Peloponezem zwana. Na zachodzie spostrzegamy jako pierwszą, zatokę Coron, która rozciąga się między Messeną i Lakonią. Drugą jest zatoka Maraton, wrzynająca się głęboko w wybrzeże poważnej Lakonji. Ostatnia wreszcie zatoka, Nauplja, oddziela Lakonję od Argolidy.

Port Vitylo należy do pierwszej z owych zatok. Położony na wschodniem jej wybrzeżu, rozpościera się aż do podnóży gór Tajgetu, których grzbiety tworzą tło krajobrazu. Wygodny wjazd dla okrętów oraz otaczające pasma gór, czynią z tego portu jedną z najlepszych przystani na całem tem wybrzeżu, smaganem nieustannie wichrami mórz południowych.

Z wałów portu Vitylo nie można było rozpoznać statku, idącego pod silnym północno-zachodnim wiatrem, albowiem był on jeszcze w odległości sześciu lub siedmiu mil od portu. Ponieważ jednak pogoda była prześliczna, odcinały się już wierzchołki masztów wyraźnie na jasnem tle nieba.

To jednak, czego nie można spostrzec z dołu, dojrzeć można przecież było z góry, to znaczy ze szczytów gór, otaczających wioskę…

Vitylo zbudowane jest na kształt amfiteatru, na stromych skałach, bronionych przez stare akropolis1 Kelapha. Powyżej, wznosi się jeszcze kilka, napół zburzonych wież, które nie są jednak tak stare, jak owe dziwne szczątki świątyni Serafinów, której kolumny i kapitele w stylu jońskim, zdobią po dziś dzień kościół w Vitylo. Opodal tych wież znajdują się dwie lub trzy mało odwiedzane kapliczki, w których pobożni mnisi odprawiają nabożeństwa.

Ważną jest rzeczą zwrócić uwagę na określenie „odprawiają nabożeństwa” i na nazwę „mnich”, którą nadają sobie duchowni wybrzeża messeńskiego. Z jednym z nich, który właśnie wyszedł ze swej kaplicy, zapozna się czytelnik niezadługo.

W owym czasie była w Grecji religja dziwnym zlepkiem pogańskich wierzeń i chrześcijańskich dogmatów wiary. Wielu wiernych uważało bożków starożytności za świętych nowej religji. Wedle opisów Henryka Belle, mieszają oni pojęcia bożków i świętych, koboldów zaczarowanych dolin i aniołów w raju, czczą syreny i furje oraz składają ofiary z chleba. Na tem podłożu zakwitły dziwaczne obrzędy, które pobudzają widzów do śmiechu, podczas gdy duchowieństwo ma wielki kłopot z uporządkowaniem tego niezbyt religijnego chaosu.

Z początkiem ubiegłego stulecia, to jest w czasie, w którym nasze opowiadanie się rozpoczyna – a więc blizko sto lat temu – był kler półwyspu greckiego jeszcze nie bardzo uświadomiony, a poczciwi mnisi „dobremi dziećmi” zwani, żyli bez troski i nie nadawali się wcale do nawracania ze złej drogi tych ludzi, którzy już z natury byli zabobonni.

Gdyby jednak ci najniżsi słudzy kościoła, byli tylko nieuświadomieni! W pewnych okolicach Grecji jednak, a szczególnie w dzikiej prowincji Magna, nie wstydzą się ci nieboracy odgrywać rolę czatowników opłacanych przez ludność wybrzeży. Czynią to jednak z nędzy. Są bowiem tak biedni, że rzucają się chciwie na każdą drachmę, ofiarowaną przez miłosiernych podróżników. Zajęcia nie mają żadnego, albowiem nie można chyba nazwać zajęciem dawanie fałszywych obrazów Świętych wiernym do całowania i utrzymywanie wiecznego światełka w jakiejś grocie, a dochody z dziesięcin, pogrzebów i chrztów są całkiem niewystarczające.

Mieszkańcy Vitylo, wylegujący się w porcie jak „lazzaroni” – którzy po kilkuminutowej pracy, odpoczywają całemi godzinami – powstali jednak szybko, ujrzawszy jednego ze swych mnichów, schodzącego spiesznie do wsi i gestykulującego gwałtownie.

Był to mężczyzna lat około pięćdziesięciu, nietylko tęgi, lecz wprost ociekający od tłuszczu, który tworzy się wskutek bezczynności. Jego chytra fizjognomja nie wzbudzała zbyt wielkiego zaufania.

„Co słychać nowego, ojcze, co się stało?” spytał jeden z marynarzy.

Witylińczyk ten mówił tak nosowym głosem, że Nasona możnaby słusznie uważać za protoplastę Hellenów i do tego owym maniackim2 djalektem, w którym język turecki miesza się z włoskim, tak jakby pochodził z okresu budowy wieży Babel.

„Czy może żołnierze Ibrahima obsadzili wzgórza Tajgetu? spytał inny marynarz z beztroskim gestem, który nie świadczył wcale o jego patryjotyźmie.

– O ile ci, o których mówimy, nie są może przypadkiem Francuzami, odparł pierwszy.

– „Wart pałac Paca!” dorzucił trzeci.

To zdanie dowodziło, że mieszkańcy dolnego Peloponezu nie interesowali się zbytnio wojną – która w owym właśnie okresie najbardziej się srożyła – w przeciwstawieniu do Maniatów z północy, którzy się tak zaszczytnie w walkach o niepodległość Grecji odznaczyli.

Opasły duchowny nie był jednak w stanie cośkolwiek odpowiedzieć. Nie mógł jeszcze złapać tchu, po trudnej przeprawie przez górskie drogi. Jego astmatyczna pierś dyszała. Chciał mówić, lecz nie mógł wydobyć głosu. Jeden z jego helleńskich przodków, żołnierz z pod Maratonu, zdołał jeszcze zanim padł trupem donieść o zwycięstwie Miltjadesa. Tu jednak nie szło ani o Miltjadesa, ani o walkę Ateńczyków z Persami. Tych bowiem zdziczałych mieszkańców skrajnego cypla Mangi możnaby z trudem chyba nazwać Grekami.

„Mów więc, ojcze, mów więc!” krzyknął stary marynarz, nazwiskiem Gozzo, który niecierpliwił się bardziej od innych, jakby z góry wiedząc, co mnich ma obwieścić.

Grubas przyszedł wreszcie do siebie. Wyciągnął rękę w kierunku horyzontu i zawołał:

„Okręt na widnokręgu!”

Na te słowa zerwali się wszyscy próżniacy i klaszcząc w dłonie pobiegli pędem na skałę, która dominowała nad portem. Stamtąd mogli widzieć morze w dużym promieniu.

Ktoś niewtajemniczony mógłby pomyśleć, że poruszenie to zostało wywołane jedynie zwyczajnem zainteresowaniem, jakie wzbudza u marynarzy każdy statek dobijający do portu. Byłoby to jednak błędnem przypuszczeniem, albowiem poruszenie to wypływało z innych zupełnie względów.

Maniaci, t. j. mieszkańcy krainy Magne, a przynajmniej ci z nich, którzy na kończynach lądu, między zatokami mieszkają, pozostali jeszcze napół barbarzyńcami, których bardziej zajmuje kwestja osobistej wolności, aniżeli niezależność kraju. Ten krańcowy cypel dolnej Morei nie dał się nigdy przez nikogo ujarzmić. Nie mogli tu nic poradzić ani tureccy janczarzy, ani też greccy żandarmi. Ci dzicy mieszkańcy gór mienią się być potomkami Spartan, mimo swej kłótliwości i mściwości i mimo to, że częste spory rodzinne kończą się u nich bardzo krwawo. Z natury rabusie, a mimo to gościnni, nie cofają się nawet przed zbrodnią rabunkową. Zagnieżdżeni w wąwozach Tajgetu, w których znajduje się tysiące forteczek czyli „pyrgos” odgrywają chętnie rolę owych rozbójników średniowiecznych, którzy bronili swych feudalnych praw przy pomocy noży i mieczów.

Można sobie zatem wyobrazić, czem byli Maniaci przed stu przeszło laty, gdy dziś jeszcze są napół dzicy.

Port Vitylo, dzięki swemu położeniu na krańcach Peloponezu u zbiegu dwu mórz, i z powodu bliskości – dobrze korsarzom znanej – wyspy Cerigotto, nadawał się doskonale na schronienie dla wszelakich złoczyńców, którzy niepokoili archipelag i sąsiednie części Morza Śródziemnego. Głównem skupieniem ludności tej części Magny była kraina Kakovonni, a Kakovonnioci, którzy zamieszkiwali oba wybrzeża półwyspu kończącego się przylądkiem Matapan, mogli wygodnie oddawać się rozbojowi. Okręty napadali albo na morzu, albo też zwabiali je fałszywymi sygnałami ku brzegom. Po dokonanym rabunku podpalali statki. Nie obchodziło ich zupełnie, czy załogę stanowili Turcy, czy Maltańczycy lub Egipcjanie czy też nawet Grecy; mordowali ją bezlitośnie lub też zaprzedawali w niewolę do państw barbarzyńskich. Gdy zdarzyło się, że przez czas dłuższy nie mieli nic do roboty, a okręty nie pojawiały się w zatoce Cerigo lub koło przylądka Gallo, wtedy odprawiali publiczne modły, prosząc boga burz, by oddał w ich ręce statek o wielkiej pojemności i bogatym ładunku. Mnisi zaś nie wzbraniali się celebrować te nabożeństwa dla korzyści swych wiernych.

Już od kilku tygodni nie nadarzyła się im sposobność rabunku. Żaden statek nie przybił do lądu Magny. Dlatego też wybuchła żywiołowa radość, gdy mnich, dysząc astmatycznie, zawołał:

„Okręt na widnokręgu!”

Natychmiast rozległy się głuche uderzenia simandra, to jest drewnianego dzwonu z żelazną kołatką, używanego w tych prowincjach, w których Turcy zabronili używać metalowych dzwonów. Te bezdźwięczne uderzenia wystarczyły jednak, aby zwołać całą chciwą łupu ludność. Mężczyźni, kobiety, dzieci, straszne psy bezpańskie, wszystko to dyszało żądzą rabunku, a gdyby zaszła potrzeba to i mordu.

Witylińczycy zebrani na skale dyskutowali tymczasem bardzo żywo, jaki to może być statek, o którym doniósł mnich. Okręt posuwał się szybko z północno-zachodnim wiatrem, który wzmagał się jeszcze pod noc i wydymał żagle bakbortu3. Wydawało się prawdopodobnem, że lawirując przejdzie blisko przylądka Matapan. Wnosząc z kursu, zdawał się przybywać z Krety. Wkrótce ujrzano kadłub ponad białą pianą, którą zostawiał za sobą statek; żagle jednak przedstawiały jeszcze jedną niewyraźną masę. Trudno zatem było określić rodzaj statku. To też zdania były podzielone i zmieniały się co chwila.

„To jest szebeka4, rzekł jeden z marynarzy, widzę jej czworokątne żagle, na fokmaszcie!5

– Nie, odparł inny, to jest pinka6! Widzę przecież wyraźnie wzniesiony tylny pokład i silnie wygięty dziób statku.

– Szebeka lub pinka! Któż może to rozróżnić na taką odległość?

– Czy nie będzie to raczej polaka7, o czworokątnych żaglach, zauważył inny marynarz, który przybliżywszy dłonie do oka, patrzył jak przez lunetę.

– Na Boga! rzekł stary Gozzo, czy to polaka, czy szebeka, czy też pinka, to w każdym razie ma trzy maszty, a trzy maszty są zawsze lepsze niż dwa, gdy idzie o to, aby statek jakiś wylądował tu z wielkim ładunkiem wina z Kandji lub tkanin ze Smyrny!”

Po tej mądrej uwadze patrzyli wszyscy z tem większem zainteresowaniem na morze.

Okręt przybliżał się i rósł w oczach; nie można go jednak było dojrzeć z boku, albowiem płynął pod wiatr. Trudno zatem było powiedzieć czy miał dwa, czy trzy maszty, a zatem czy był mniej lub więcej pojemny.

„Oh, los doświadcza nas ciężko, a djabeł macza w tem swe palce! zawołał Gozzo, zakląwszy przytem głośno. W ten sposób słowa jego czyniły większe wrażenie. Taż to jest tylko feluka8…

– Albo może tylko speronara9! wykrzyknął mnich, zawiedziony nie mniej od innych.

Nie trzeba dodawać, że te obydwa spostrzeżenia zostały niezbyt przychylnymi okrzykami przyjęte. Jakiegokolwiek rodzaju był ów statek, to jednak mógł zawierać conajwyżej, sto do stupięćdziesięciu tonn. Nie chodziło zresztą tak o ilość ładunku, jak raczej o jego jakość. Spotyka się przecież nieraz zwyczajne feluki lub speronary, naładowane cennemi winami, olejkami lub kosztownemi tkaninami. W takich razach rabunek opłaca się, albowiem można bez niebezpieczeństwa zdobyć bogaty łup. Nie było zatem jeszcze nic straconego. Pozatem bardziej doświadczeni rabusie spostrzegli, że statek miał elegancki wygląd, który – na podstawie długoletniego doświadczenia – przemawiał też na jego korzyść.

Na zachodzie zanurzało się już słońce w wody morza jońskiego; podczas zmierzchu październikowego jednak jest dość jasno, by móc rozpoznać rodzaj statku. Okręt minął tymczasem przylądek Matapan i wykonał pół obrotu, by móc łatwiej wpłynąć do portu. Na skutek tego ukazał się dokładnie oczom Witylińczyków. Stary Gozzo wykrzyknął natychmiast „sakolewa”!

„Sakolewa” powtórzyli jego towarzysze, dając upust swej złości w ordynarnych przekleństwach.

Nie poruszano więcej tego tematu, albowiem nie zachodziła tu żadna wątpliwość. Statek, który kierował się ku zatoce Korońskiej był z pewnością sakolewą. Zresztą nie było powodu do lamentów. Nierzadko znajdywano kosztowne towary, właśnie na sakolewach.

Tą nazwą oznacza się lewantyńskie statki o średniej pojemności, których pokład jest lekko wygięty i podnosi się nieco ku tyłowi. Na swych smukłych masztach dźwigają najrozmaitsze rodzaje żagli. Maszt główny, stojący na środku statku, pochylony jest silnie ku przodowi i zaopatrzony jest zwyczajnie w żagiel łaciński10, bezpieczeństwa, marsowy11 i szczytowy. Dwa kliver-żagle12, z przodu i dwa bardzo spiczaste na tylnych masztach dopełniają ożaglowania, dzięki któremu statek posiada szczególny wygląd. Jaskrawe barwy kadłuba, wygięcie dzioba, rozmaitość masztów, fantastyczność żagli, czynią zeń najciekawszy okaz tych zgrabnych statków, których setki uwijają się w wąskich kanałach archipelagu. Był to wspaniały zaiste widok, gdy ten lekki stateczek zapadał i wznosił się z falą, pokrywał się pianą lub też podskakiwał zupełnie bez trudu, podobny do ogromnego ptaka, – muskającego skrzydłami morze – którego pierze mieni się żywo w promieniach zachodzącego słońca.

Sakolewa nic skracała wcale żagli, mimo, że wiatr się wzmagał, a niebo zasnuwało się stopniowo „spodniami wodnemi”, którą to nazwa określają Lewantyńczycy pewien rodzaj chmur. Pozostał nawet żagiel szczytowy, który mniej śmiały żeglarz ściągnąłby bez wątpienia.

Kapitan statku zamierzał widocznie dobić do brzegu, nie chcąc spędzać nocy na morzu, które burzyło się coraz bardziej.

Jeżeli ludzie z Vitylo nie wątpili już, że okręt wpłynie do jakiegoś portu, to jednak nie wiedzieli, czy zarzuci on kotwicę w ich właśnie porcie.

„Ach, zawołał jeden z nich, możnaby powiedzieć, że stara się on tylko wpłynąć pod wiatr, a nie ma wcale zamiaru dostać się do portu.

– Niechaj go djabeł prowadzi! dorzucił inny. Czyżby on rzeczywiście tylko lawirował i zamierzał odpływać na pełne morze?

– Czy kieruje się on wogóle do Koron?

– A może do Kalamaty?”

Obydwa przypuszczenia mogły się okazać słuszne. Koron jest bardzo ruchliwym portem na wybrzeżu maniackiem, do którego zawijają głównie statki handlowe z Lewantu. Port ten jest miejscem głównego eksportu oliwy z południowej Grecji. To samo można powiedzieć o Kalamacie, której bazary pełne są towarów, tkanin i naczyń, sprowadzonych z zachodu. Było więc prawdopodobnem, że sakolewa zdąża do jednego z tych dwu portów. Ta okoliczność była chciwym Witylińczykom bardzo nie na rękę.

Sakolewa posuwała się tymczasem szybko naprzód. Wkrótce znalazła się na wysokości Vitylo. Teraz miał się jej los rozstrzygnąć. Gdyby podążyła dalej w głąb zatoki, Gozzo i jego towarzysze straciliby wszelką możliwość dostania jej w swe ręce. Nawet gdyby rozpoczęli pogoń w najszybszych łodziach, nie mieliby widoków powodzenia, albowiem sakolewa, dzięki swemu ożaglowaniu, płynęła z zawrotną szybkością.

„Nadpływa ku nam!”

Te trzy słowa padły z ust starego sternika,

Jakkolwiek jednak Witylińczycy widzieli, że statek usiłuje wpłynąć do portu, to jednak nie który wyciągnął ramię – z zakrzywioną na kształt haka ręką – w kierunku małego statku.

Gozzo nie mylił się. Ster skręcił pod wiatr, i sakolewa wzięła kurs na Vitylo. Równocześnie ściągnięty został żagiel szczytowy i fokmasztu; inne żagle skrócono do połowy. W ten sposób statek uwolniony od połowy parcia wiatru, poddawał się łatwiej nakazom steru.

Ściemniało się coraz bardziej. Sakolewa miała zaledwie czas wpłynąć na wody, stanowiące wjazd do portu. Dno morza jest tu najeżone skałami, na których okręt może się łatwo rozbić. Mimo to okręt nie wywiesił flagi wzywającej pilota, któryby wprowadził statek do portu. Widocznie kapitan sam był dostatecznie obznajomiony z terenem. A może nie dowierzał – i to zupełnie słusznie – Vitylińczykom, którzy nie zawahaliby się poprowadzić statek wprost na skały. Nie jeden już okręt rozbił się w ten sposób.

W owym czasie nie było jeszcze latarni morskiej na owej części wybrzeża Magny. Jedynie nikłe światełko portowe wskazywało drogę do wąskiego kanału.

Tymczasem sakolewa zbliżała się i niebawem znalazła się w odległości pół mili od Vitylo. Wkrótce musiała dobić do brzegu. Łatwo można było poznać, że wiedzie ją doświadczony żeglarz.

Ta okoliczność nie była Witylińczykom również na rękę; woleliby widzieć statek rozbijający się na skałach; morze byłoby wtedy jakby w zmowie z nimi. Rozpoczęłoby dzieło, które oni mieliby tylko dokończyć. Najpierw rozbicie a potem grabież, oto ich zwyczajny sposób postępowania. Unikali w ten sposób walki orężnej, która przecież zawsze pociąga za sobą ofiary w ludziach. Nieraz już napotykali okręty, których załoga nie pozwalała bezkarnie na nie napadać.

Gozzo i towarzysze zeszli więc do portu, by poczynić swe zbrodnicze przygotowania. Przygotowania te są jednakowe u wszystkich korsarzy, którzy grasują na morzach czy to Wschodu czy Zachodu.

Wydawało się rzeczą łatwą rozbić sakolewę w wąskim kanale, udzieliwszy jej fałszywych wskazówek. Sprzyjała temu potęgująca się ciemność, która utrudniała prowadzenie statku.

„Do światła portowego” rozkazał Gozzo. Towarzysze jego usłuchali bez wahania.

Pojęli znaczenie słów starego żeglarza.

Po upływie dwu minut zgasła nagle latarnia, zawieszona na palu, wbitym na końcu wału portowego.

Równocześnie pojawiło się początkowo na tem samem miejscu inne światełko; podczas gdy jednak tamto światło wskazywało okrętowi stały i niezmienny kierunek, to drugie, ruchome, sprowadzić go miało z utartego szlaku i narazić na niebezpieczeństwo rozbicia.

Te fałszywe sygnały dawała latarnia, której światło nie różniło się niczem od światła portowego. Latarnia ta była przywiązana do rogów kozy, którą pędzono powoli wzdłuż brzegu. Wskutek tego światło wędrowało z miejsca na miejsce i zmuszało statek do wykonywania fałszywych ruchów.

Ludzie z Vitylo czynili to nie poraz pierwszy. A niestety rzadko się zdarzało, by ich niecne zamiary spełzły na niczem.

Sakolewa wjechała już na wody kanału. Po ściągnięciu marsowego żagla, pozostał tylko żagiel łaciński na tylnym maszcie; przy jego pomocy mógł statek dopłynąć aż do pali portowych.

Okręt poruszał się w zakrętach kanału z niebywałą wprawą ku wielkiemu zdziwieniu obserwujących go Witylińczyków. Nikt na okręcie widać nie troszczył się o światło niesione przez kozę. Ruchy statku były tak zdecydowane, jak w biały dzień. Jego kapitan musiał widocznie już nieraz żeglować po tych wodach, jeśli podczas tak ciemnej nocy ważył się na wpłynięcie do portu.

Można już było dojrzeć śmiałego żeglarza. Posiać jego rysowała się dość wyraźnie na ciemnem tle pokładu sakolewy. Stał spowity w abę, rodzaj wełnianego płaszcza, którego kaptur zakrywał mu głowę. Nie był on jednym z owych skromnych żeglarzy przybrzeżnych, którzy podczas trudniejszych przepraw przesuwają w palcach kulki różańca, jakiego używają mieszkańcy archipelagu. Kapitan tego statku zadowalał się wydawaniem silnym i spokojnym głosem – rozkazów sternikowi stojącemu na tylnym pokładzie.

Naraz zgasła latarnia na skalistym brzegu. Jednak i to nic przeszkodziło sakolewie w dalszej jeździe. Przez chwilę można było przypuszczać, że najedzie ona na niebezpieczną rafę, która wznosiła się tuż koło portu i która w nocy była zupełnie niewidoczną. Okręt jednak, posłuszny lekkiemu naciskowi steru, zmienił kurs i przepłynął tuż obok skały, nie zaczepiwszy o nią wcale.

Podobną zręczność okazał sternik również gdy trzeba było wyminąć mieliznę, która zajmowała prawie całą szerokość kanału. Na tej mieliźnie osiadł już nie jeden statek, czy to prowadzony przez kogoś będącego w zmowie z Witylińczykami czy też przez kogo innego.

Witylińczycy nic mogli przeto liczyć na rozbicie sakolewy i zawładnięcie nią bez walki. W przeciągu paru minut musiała ona zarzucić kotwicę w porcie. Zawładnąć nią można było tylko przez użycie gwałtu.

Łotry postanowiły przeto, po krótkiej naradzie, wziąć się natychmiast do dzieła, któremu sprzyjała ciemna noc.

„Do łodzi!” zawołał stary Gozzo, którego rozkazy, szczególnie gdy szło o grabież, spełniane były bez szemraniu.

Około trzydziestu silnych ludzi, – a więc więcej niż wynosiła załoga sakolewy – uzbrojonych częścią w pistolety, częścią zaś w sztylety i siekiery, wskoczyło do łodzi i ruszyło w kierunku statku.

Na pokładzie rozległa się krótka komenda. Sakolewa, która wydostała się z kanału, znajdowała się już w porcie. Zarzucono kotwicę i po krótkiem szarpnięciu wynikłem wskutek napięcia łańcucha kotwicznego okręt zatrzymał się.

Łodzie były już w bliskości. Cała załoga statku, znając widocznie zwyczaje Witylińczyków, uzbroiła się dostatecznie, by w danym razie być gotową do odparcia napadu.

Narazie jednak nic nie nastąpiło. Po zarzuceniu kotwicy przeszedł się kapitan sakolewy kilkakrotnie po pokładzie, podczas gdy załoga, nie zwracając zbytnio uwagi na zbliżające się łodzie, doprowadzała spokojnie żagle do porządku i uprzątała pokład.

Mimo to bystry obserwator dostrzegłby, że żagli nie ściągano, lecz skrócono je tylko tak, by w każdej chwili być gotowym do wyjazdu.

Pierwsza łódź przybiła do statku z lewego boku. Inne podążały za nią. Ponieważ ściany kadłuba była bardzo niskie, przeto atakujący, krzycząc przeraźliwie, znaleźli się jednym skokiem na pokładzie.

Najodważniejsi rzucili się ku tyłowi okrętu. Jeden z nich pochwycił płonącą latarnię i poświecił nią kapitanowi w twarz.

Ten zerwał kaptur z głowy i ukazał się w pełnem świetle.

„Ej, rzekł, czy ludzie z Vitylo nie poznają już swego ziomka, Mikołaja Starkosa?”

Przy tych słowach skrzyżował spokojnie ręce na piersiach. Po kilku chwilach łodzie odbiły spiesznie od statku i zniknęły w cieniach nocy.

Rozdział II

Oko w oko.

dziesięć minut później odbiła od statku mała lekka łódź, i zawiozła do portu tego człowieka, przed którym Witylińczycy umknęli tak spiesznie. Był bez broni i nikt mu nie towarzyszył.

Człowiek ten był kapitanem „Karysty” taką nazwę miał statek, który dopiero co zarzucił kotwicę w porcie. Średniego wzrostu, miał wysokie dumne czoło, przykryte grubą marynarską czapką; w jego okrutnych oczach malowało się stanowcze spojrzenie. Górną wargę zdobił wąs, rozczapierzony na końcach. Pierś jego była szeroka, członki muskularne. Czarne włosy opadały lokami aż na plecy. Liczył nie więcej jak trzydzieści pięć lat. Oblicze jego, spalone słońcem i wiatrem, surowość jego rysów i zmarszczka na czole, podobna do głębokiej bruzdy, w której kiełkuje złe nasienie, czyniły go starszym, niż był w rzeczywistości.

Ubranie, które miał na sobie nie było ani kamizelką, ani też kożuszkiem bez rękawów zwanym fustanella a noszonym przez Palikarów13. Strój jego, złożony z kaftana i kaptura, bronzowego koloru, wyszywanego niezbyt jaskrawemi barwami, oraz z szerokich zielonych spodni, gubiących się w wysokich butach, przypominał strój żeglarza z jakiegoś kraju Barbaresków.

A przecież był Mikołaj Starkos rodowitym Grekiem i dzieckiem portu Vitylo. Tu spędził swą pierwszą młodość. Tu, między temi skałami przebywając, nauczył się kochać morze. Na jego falach żeglował już nie raz, wydany na pastwę wichru i prądu. Nie było ani jednej zatoki, w której nie znałby głębokości oraz miejsc, nadających się do lądowania; znał na pamięć położenie każdej rafy, mielizny lub podwodnej skały. W każdym zakręcie kanału poruszał się swobodnie, bez pomocy pilota lub kompasu. Tem tłumaczy się to, że mimo fałszywych sygnałów swych ziomków, doprowadził sakolewę bezpiecznie do portu. Pozatem wiedział dobrze, jak dalece można Witylińczykom ufać. Widział ich już nie raz przy robocie.

W głębi duszy nie potępiał wcale ich rozbójniczych praktyk, jak długo tylko pozostawiali go w spokoju.

Z drugiej znów strony, znali go ludzie z Witylo równie dobrze. Ojciec jego zginął podobnie jak tysiące innych, z rąk Turków, a matka jego oczekiwała tylko chwili powstania przeciw Turkom, aby móc zaspokoić swą żądzę zemsty. On sam opuścił Magnę, mając lat osiemnaście i udał się na morze. Żeglował głównie w pobliżu archipelagu, kształcąc się nie tylko na dzielnego żeglarza, lecz również na groźnego korsarza.

Któż zdoła wyliczyć, na ilu statkach od tego czasu służył, ilu kapitanom flibustjerów i korsarzy podlegał, pod jaką flagą najpierw walczył, ile krwi przelał. – Krwi zarówno nieprzyjaciół, jak i obrońców Grecji – tej samej krwi, która i w jego żyłach płynęła. Wielokrotnie widziano go w rozmaitych portach zatoki Koron. Gdyby się był połączył z swymi ziomkami, aby wspólnie napadać na okręty handlowe i dzielić się zdobytym łupem, to zapewne opiewaliby oni nie jeden jego bohaterski czyn. W każdym jednak razie znany był w prowincji Magna, a na dźwięk jego imienia chyliły się wszystkie głowy.

Tem tłumaczy się przyjęcie, jakiego doznał od Witylińczyków, jak również i okoliczność, że zrezygnowali z grabieży na wiadomość o jego obecności na sakolewie.

Skoro tylko kapitan „Karysty” wysiadł na ląd, w bliskości „quai’u”14, utworzyli mieszkańcy szpaler honorowy, aby go przepuścić. Nikt nie rzekł ani słowa. Mikołaj Starkos wywierał tutaj taki wpływ, że samo jego ukazanie się wystarczało, aby wszyscy milkli. Ludzie czekali, aż on sam przemówi, a gdyby to – jak się często zdarzało – nie nastąpiło, nie ważyłby się nikt do niego pierwszy przemówić.

Mikołaj Starkos odesłał łódź z powrotem, i udał się do kąta utworzonego przez quai w głębi portu.

Zaledwie jednak uczynił kilkanaście kroków, zatrzymał się. Zwrócił się do starego marynarza, który szedł za nim, jakby oczekując jakichś rozkazów.

„Gozzo, rzekł, potrzebuję dziesięciu tęgich chłopców do skompletowania załogi.

– Będziesz ich miał, Mikołaju Starkos” odparł Gozzo.

Gdyby kapitan „Karysty” był zażądał i stu ludzi z pomiędzy mieszkańców do wyboru, byłby ich otrzymał. A tych stu ludzi poszłoby za nim, nie pytając dokąd ich prowadzi, jaki im los gotuje, i po czyjej stronie im każe walczyć. Podzieliliby jego los, ponieważ wiedzieli dobrze, że w końcu osiągną w ten czy w ów sposób wielkie korzyści.

„Tych dziesięciu ludzi, ciągnął dalej kapitan „Karysty”, musi się znaleźć w przeciągu godziny na pokładzie.

– „Będą” zapewnił Gozzo.

Mikołaj Starkos odprawił go skinieniem ręki, przeszedł wzdłuż quai’u, przytykającego do molo i znikł w jednej z wąskich uliczek portowych.

Stary Gozzo powrócił, jak mu polecono, do swych towarzyszy i przystąpił natychmiast do wybrania dziesięciu ludzi, którzy mieli uzupełnić załogę sakolewy.

Mikołaj Starkos wspinał się tymczasem po stromym brzegu, na którym rozłożyło się Vitylo. Panującą tu ciszę przerywało jedynie szczekanie dzikich psów, które są dla podróżnych równie niebezpieczne, jak szakale i wilki. Psy te posiadają potężne uzębienie i szeroką mordę dogów, a nie boją się najpotężniejszego nawet kija. Kilka mew morskich poruszając ciężko skrzydłami, powracało do swych nadbrzeżnych kryjówek. Mikołaj Starkos minął niebawem ostatnie domki miasteczka. Wszedł teraz na uciążliwą ścieżkę, która wije się dookoła akropolu Kelapha. Następnie przeszedł obok ruin twierdzy, założonej w tem miejscu przez Ville-Hardouina, w czasie gdy rycerze krzyżowi mieli pod swą władzą poszczególne miejsca Peloponezu. Gdy minął wreszcie kilka starych wież, które jeszcze po dziś dzień na skalistym brzegu się wznoszą, zatrzymał się i spojrzał poza siebie.

Na nieboskłonie, za przylądkiem Gallo, zachodził księżyc, zanurzając się w fale morza Jońskiego. Tu i ówdzie błyszczały gwiazdy między postrzępionemi chmurami, które orzeźwiający podmuch wieczorny pędził po niebie. Gdy wiatr na chwilę ustawał, panowała dookoła cytadeli grobowa cisza. Na wodach zatoki poruszały się ledwie widoczne dwa lub trzy statki, kierując się w stronę Koron lub Kalamaty. Gdyby nie latarnie zawieszone u wierzchołków masztów, nie możnaby ich było wogóle dostrzec. W niektórych punktach wybrzeża paliły się ognie, odbijając się w falującej wodzie. Czy były to światła statków rybackich, czy też chat nadbrzeżnych? Trudnoby było to rozróżnić.

Mikołaj Starkos powiódł dokoła wzrokiem, nawykłym już do ciemności. Oko żeglarza posiada często nadzwyczajną bystrość i pozwala mu tam coś jeszcze dojrzeć, gdzieby inni już niczego nie zobaczyli. W tej jednak chwili świat zewnętrzny zdawał się nie interesować zbytnio kapitana „Karysty”, który już nie jedno w swem życiu widział. Chłonął w siebie mimowoli powietrze ojczyzny, a raczej jej oddech. Stał bez ruchu, z ramionami na krzyż założonemi; jakby wykuty z kamienia. Głowa jego, z której obsunął się kaptur, była również nieruchoma.

Tak minął kwadrans. Mikołaj Starkos patrzył przez cały czas na zachodnie niebo, ograniczone dalekim morskim horyzontem. Następnie podszedł parę kroków w górę skalistego brzegu. Jego wahanie się nie było przypadkowe. Przejęty był jakąś tajemną myślą, a ktoby go obserwował, powiedziałby może, że stara się uniknąć rozpoznania tego, czego właściwie przyszedł poszukać, – na tem wzgórzu za Vitylo. – Nie ma chyba nic bardziej jałowego, jak widok tego wybrzeża od przylądka Matapan aż do głębi zatoki. Nie kwitną tu ani drzewa pomarańczowe, ani cytrynowe, ani dzikie róże, ani wawrzyny; nie ma tam jaśminu z Argolidy, ani fig, ani poziomek czy też malin, ani też nic z tego co innym okolicom Grecji nadaje piętno bujnej, bogatej krainy. Nie rosną tu ani zielone dęby, ani klony, ani też drzewa granatu, któreby się jaśniejszą plamą na ciemnem tle cyprysów i cedrów odcinały. Wszędzie tylko skały, spadające za najmniejszem wstrząśnieniem wulkanicznego gruntu w fale zatoki. Z każdego kąta tej dzikiej krainy Magny wyziera pustka; z rzadka rozsiana ludność nie może się nawet z płodów tej krainy wyżywić. Znajduje się tam jedynie kilka napół obumarłych pinij, którym zrabowano ich żywicę. Odżywcze soki przestały już w tych drzewach krążyć; świadczą o tem głębokie bruzdy w korze. Tu i ówdzie wznosi się nędzny kaktus o kłujących kolcach, którego liście podobne są do małych, na pół ostrzyżonych jeży. Nigdzie natomiast, ani na skarłowaciałych krzakach, ani też na piaszczystej ziemi nie ma pożywienia dla kóz, które jak wiadomo zadowalniają się nawet najmarniejszą trawką.

Po dwudziestu krokach przystanął Mikołaj Starkos ponownie. Następnie zwrócił się ku północnemu wschodowi, w tę stronę, gdzie odległy szczyt Tajgetu odcina się od jaśniejszego nieco nieba. Dwie gwiazdy, które weszły w tej chwili, zdawały się spoczywać na skraju horyzontu, jak dwa świecące punkty.

Mikołaj Starkos stał bez ruchu. Oko jego spoczęło na małym drewnianym domku, ukrytym w wgłębieniu skały, w odległości pięćdziesięciu kroków.

Była to skromna zagroda, leżąca samotnie w tej okolicy, okolona cierniowym płotem i kilku ogołoconemi z liśćmi drzewami. Dojście stanowiła stroma ścieżka. Na pierwszy rzut oka mieszkanie wydawało się zupełnie opuszczone. Płot był w złym stanie, tu porosły trawą, tam znów wyłamany, tak, że stanowił bardzo niedostateczną ochronę; psy i szakale, które nieraz przez tę okolicę przeciągały, spustoszyły już nieraz ten zapadły kąt maniackiej ziemi. Ordynarne zielsko i chwasty porastały tu i ówdzie ten przez ludzi opuszczony zakątek.

Dlaczego jednak był on tak opuszczony? Właściciel tego kawałka ziemi umarł przed wielu laty. Wdowa po nim, Andronika Starkos, opuściła później kraj, aby przyłączyć się do tych nieustraszonych kobiet, które odznaczyły się tak zaszczytnie w walce o niepodległość Grecji. Z tego samego powodu nie zawitał do domu i syn od czasu gdy wyruszył w świat.

Mikołaj Starkos urodził się tu, i tu spędził lata dziecięce. Ojciec jego schronił się do tego zakątka po długich latach uczciwej służby na morzu; unikał jednak zetknięcia się z ludźmi z Vitylo, albowiem ich dzikie zwyczaje były mu wstrętne. Posiadał pewne wykształcenie i zrozumienie dla przyjemności życia; na tem miejscu stworzył miłe gniazdko dla żony i syna. W zakątku tym żył długo w spokoju, nie zwracając niczyjej uwagi. Pewnego razu stawił opór niesłusznemu zarządzeniu władz tureckich i czyn ten przypłacił życiem. Przed tureckimi siepaczami bowiem nie można się było ukryć nawet w najzapadlejszym kącie.

Po śmierci ojca osamotniona matka nie mogła utrzymać w ryzach niesfornego chłopca. Mikołaj Starkos uciekł z domu, a oddał swe wrodzone zdolności żeglarskie na usługi korsarstwa a raczej tych ludzi, którzy ten proceder uprawiali.

Dziesięć lat przebywał już poza domem; matka zaś opuściła dom przed sześciu laty. W okolicy jednak krążyła pogłoska, że Andronika przebywa od czasu do czasu w domu. Niektórzy bowiem twierdzili, że widują ją w wielkich wprawdzie odstępach czasu, mimo że w czasie swych bytności unikała spotkań z ludźmi z Vitylo.

Mikołaj Starkos nie odczuł nigdy tęsknoty za skromnym domkiem na skale, mimo że kilkakrotnie powracał do Magny. Nie pytał nigdy, czy matka jego odwiedza od czasu do czasu opuszczone domostwo. W czasie okropnych walk, które pustoszyły Grecję, odbiło się zapewne o jego uszy imię Androniki, imię które wzbudzić by w nim musiało wyrzuty sumienia, gdyby wogóle jeszcze sumienie posiadał.

Dziś jednak zawinął Mikołaj Starkos do portu Vitylo, nie w tym jedynie celu, aby powiększyć załogę sakolewy o dziesięciu ludzi. Zmusiła go do tego chęć, a raczej jakieś nieprzeparte pragnienie, z którego nie umiał sobie zdać sprawy.

Odczuwał pragnienie ujrzenia domu ojcowskiego, po raz ostatni może. Chciał dotknąć stopami ziemi, na której stawiał pierwsze kroki, odetchnąć w atmosferze tych murów, wśród których ujrzał światło dzienne i wymówił pierwsze słowa. Z tego tylko powodu wspinał się po tej stromej ścieżce i stał obecnie przed parkanem domostwa.

Opanowało go dziwne niezdecydowanie. Nie ma bowiem tak zatwardziałego serca, któreby nie zabiło żywiej na widok ukochanych obrazów przeszłości. Nie ma nikogo, komuby nie było drogiem miejsce jego urodzenia, miejsce, w którem kołysała go matka. Niczyje nerwy nie mogą stępieć tak dalece, by nie zadrżały przy takich wspomnieniach.

Podobne uczucia opanowały też Mikołaja Starkosa, gdy stanął na progu opuszczonego domu, w którym wewnątrz i zewnątrz panowała ponura i śmiertelna cisza.

„Wejdę!… Tak!… Wejdę!…”

Były to pierwsze słowa, które Mikołaj Starkos wypowiedział. Właściwie wyszeptał je tylko, czy to obawiając się, by go ktoś nie usłyszał, czy też nie chcąc budzić wspomnień przeszłości.

Wejść do zagrody było bardzo łatwo, drzwi bowiem rozpadły się i kawałki zalegały ziemię. Należało tylko odsunąć rygiel i odemknąć drzwi domu.

Mikołaj Starkos przekroczył ogrodzenie i zatrzymał się przed domem, którego napół przegniłe okiennice wisiały w zardzewiałych zawiasach.

Ochrypły chichot puhacza, wypłoszonego z krzaku mastyksu zarastającego próg domu, przerwał ciszę nocną.

Jakkolwiek Mikołaj Starkos był zdecydowany obejrzeć każdy kąt domu, to jednak zawahał się jeszcze; czuł się nieswojo albowiem opanowały go jakby wyrzuty sumienia. Czuł się wzruszony, a przytem i podrażniony. Zdawało mu się, że ojcowski dach zniknie mu z oczu, jakby protestując przeciw jego powrotowi i przeklinając go po raz ostatni.

Zanim wszedł do domu, postanowił obejść go dookoła. Noc była ciemna. Nikt go nie widział a i on „nie widział i nie poznawał prawie siebie samego”. W jasny dzień nie odważyłby się tu przyjść. Czuł, że w ciszy nocnej zdoła mężniej stawić czoło nawałowi wspomnień.

Podobnie jak złoczyńca, który ogląda miejsce swej przyszłej zbrodni, tak i on przeszedł ostrożnie wzdłuż ściany, obszedł rogi, częściowo mchem porosłe, dotykał ręką rozluźnionych kamieni, aby się przekonać, czy w tym domu-trupie tli jeszcze jakaś iskra życia, czy serce jego jeszcze bije. Od tyłu wyglądał dom jeszcze bardziej ponuro. Ukośne promienie zachodzącego już księżyca nie mogły tu dotrzeć.

Powoli okrążył Mikołaj Starkos dom. Ciemne mieszkanie zachowywało niepokojące milczenie. Można było myśleć, że jest zaklęte przez czarnoksiężnika. Teraz zbliżył się od zachodniej strony do drzwi, aby je otworzyć, o ileby były tylko przymknięte, a wyważyć, gdyby je zamek silnie przytrzymywał.

Krew zamgliła mu oczy. Widział „czerwono” jak się to mówi. Nie miał odwagi wejść do domu, który pragnął jeszcze raz odwiedzić. Zdawało mu się, że na progu ukaże się ojciec lub matka, z wyciągniętą ręką i przeklnie go, jego który był złym synem, złym obywatelem, zdrajcą rodziny i ojczyzny.

W tej chwili otworzyły się powoli drzwi. Jakaś postać kobieca ukazała się na progu. Miała na sobie strój maniacki, bawełnianą spódnicę z wąską czerwoną obwódką, ciemny kaftanik, zesznurowany w pasie, a na głowie wielki brunatny czepek, obwiązany jedwabną chustką o narodowych barwach greckich.

Twarz jej była pełna energji, dwoje czarnych oczu świeciło żywym blaskiem; cerę miała smagłą, podobnie jak rybaczki nadbrzeżne, a przytem wysoki wzrost i mimo przekroczonych sześćdziesięciu lat, dumną postawę. Była to Andronika Starkos. Matka i syn, którzy żyli przez tak długie lata zdala od siebie, stanęli teraz oko w oko.

Mikołaj Starkos nie spodziewał się zupełnie, że spotka tu swą matkę. Jej ukazanie się napełniło go dziwnem przerażeniem.

Andronika zakazała mu ruchem ręki przestąpić próg domu i zawołała głosem, który czynił słowa jeszcze bardziej okrutnemi: „Mikołaj Starkos nie wejdzie już nigdy w dom swego ojca!… Nigdy!”

Przerażony temi słowami, cofnął się syn nieco wstecz. Ta, która go w swem łonie nosiła, odpędzała go teraz precz, jak zdrajcę. Jeszcze raz postąpił naprzód. Ruch ręki, będący i groźbą i przekleństwem zarazem powstrzymał go.

Mikołaj Starkos odwrócił się, opuścił zagrodę, pobiegł na stromą drożynę, prowadzącą ku brzegowi i począł umykać, co tylko sił w nogach, jakby go jakaś niewidzialna dłoń, która mu spoczęła na barkach pędziła w dół.

Andronika, stojąc nieruchomo na progu domu, patrzyła za nim, dopóki nie skrył go cień nocy.

Po dziesięciu minutach opanował się Mikołaj Starkos na tyle, że niktby nie zauważył w nim poprzedniego wzruszenia; doszedł do portu, zagwizdał na Gozza i wskoczył do lekkiej łodzi. Dziesięciu ludzi, wybranych przez Gozza znajdowało się już na pokładzie sakolewy.

Bez słowa wszedł Mikołaj Starkos na pokład „Karysty” i dał załodze znak do podniesienia kotwicy. Rozkaz został szybko wykonany, ponieważ należało tylko rozpiąć żagle przygotowane już do wyhisowania15. Dmący właśnie od strony lądu wiatr dopomógł przy wyjeździe z przystani.

W pięć minut później, posuwała się „Karysta” pewnie i cicho po wodach zatoki. Na pokładzie i na lądzie panowała zupełna cisza.

Sakolewa nie ujechała jeszcze ani mili, gdy czerwony blask rozjaśnił grzbiety skał nadbrzeżnych. Płonęło domostwo Androniki Starkos. Ręka matki podłożyła ten ogień. Chciała zetrzeć z powierzchni ziemi to miejsce, gdzie jej syn przyszedł na świat.

Długo nie odwracał kapitan oczu od ognia, który płonął na ziemi Magny. Śledził go w ciemnościach, aż do zagaśnięcia ostatniego błysku.

Andronika powiedziała:

„Mikołaj Starkos nie wejdzie już nigdy w dom swego ojca!… Nigdy!”

Rozdział III

Grecy przeciw Turkom.

Ląd Grecji powstał w przedhistorycznych czasach, gdy stała skorupa ziemska kształtowała się dopiero pod wpływem sił morskich i wulkanicznych, wskutek przewrotu geologicznego. Przewrót ten wydobył na powierzchnię morza tą część lądu, zatopił zaś część lądu stałego w okolicach archipelagu, którego najwyższe wierzchołki ostały się jako wyspy. Grecja leży rzeczywiście na linji wulkanów, ciągnącej się od Cypru aż do Toskanji16).

Zdaje się, że Grecy przejęli od swej niestałej ziemi skłonność do fizycznych i moralnych wzruszeń, która umożliwia im spełnianie bohaterskich czynów. Prawdą jest również, że dzięki swym wrodzonym skłonnościom, nieustraszonej odwadze, gorącemu umiłowaniu ojczyzny i wolności, zdołali zjednoczyć w jedno państwo te wszystkie prowincje, którym przez wieki całe zagrażało jarzmo tureckiego panowania.

W zamierzchłych czasach mieszkają tu Pelazgowie, z azjatyckich szczepów pochodzący. Od wieku szesnastego do czternastego przed Chrystusem, żyją tu Hellenowie, których jeden szczep, a mianowicie Graikowie nadał w owych mitologicznych czasach – Argonautów, Heraklidów i wojen trojańskich nazwę temu krajowi. W następnym czasokresie od Likurga zamieszkują tu Grecy, tacy jak: Miltjades, Temistokles, Arystydes, Leonidas, Aeschylos, Sofokles, Arystofanes, Herodot, Thucydydes, Pythagoras, Sokrates, Plato, Arystoteles, Hippokrates, Fidjasz, Perykles, Alcybiades, Pelopidas, Epaminondas, Demostenes; następnie Macedończycy, jak Filip i Aleksander. W roku sto czterdziestym przed nar. Chrystusa, stała się Grecja, pod nazwą Achaja, na przeciąg czterystu lat prowincją rzymską.

Następnie zdobywają ją kolejno Wizygoci, Wandalowie, Ostrogoci, Bułgarzy, Słowianie, Arabowie. Normanowie i Sycylijczycy; z początkiem trzynastego stulecia była Grecja przez krótki czas pod panowaniem rycerzy krzyżowych. W piętnastym wreszcie wieku, dostał się ten, tak ciężko doświadczony kraj, w ręce Turków.

Na przeciąg dwu wieków zamarło wszelkie życie polityczne Grecji. Samowola urzędników tureckich, przechodziła wszelkie granice. Greków nie traktowano nawet jako podbitych lub zwyciężonych. Byli oni uważani wprost za niewolników, których smagać może bezkarnie bat baszy, wspomaganego z jednej strony przez imanów czyli duchownych, z drugiej zaś przez „djellah” czyli kata.

Jednak życie uciskanego kraju nie zamarło całkowicie. Dręczony kraj miał jeszcze raz powstać. Czarnogórcy z Epiru (w roku 1766), Maniaci (w roku 1769), Suljoci z Albanji powstali wreszcie i zażądali niepodległości. Te wszystkie jednak dążenia zostały w r. 1804, przez baszę z Janiny, Alego de Tebelen, w okrutny sposób stłumione.

Teraz był już najwyższy czas, aby mocarstwa europejskie, o ile nie chciały dopuścić do kompletnej zagłady Greków, do tych spraw się wmieszały. Własnemi bowiem siłami nie mogła Grecja odzyskać niepodległości.

Naraz wezwał Ali de Tebelen, – który zbuntował się w r. 1821. przeciw sułtanowi Mahmudowi Greków na pomoc, obiecując im w zamian zwrócenie wolności. Powstali wszyscy. Przyjaciele nadciągali ze wszystkich krajów Europy. Włosi, Polacy i Niemcy a głównie Francuzi rzucili się ofiarnie do walki z ciemięzcami. Imiona Guy’a de Sainte Hélène, Gaillard’a, Chauvassaigne’a, kapitanów Balesty i Jourdaina, pułkownika Fabvier, rotmistrza Regnaud de Saint Jean d’Angély, generała Maison, oraz trzech Anglików, lorda Cochrane, lorda Byrona i pułkownika Hastingsa, wyryły się głęboko w pamięci kraju, za który walczyli i umierali. Również i przedstawiciele najwybitniejszych rodów greckich znaleźli się obok tych, którzy się tak w walce o niepodległość odznaczyli. Wymienić tu należy: trzech Hydriotów: Tombasis, Tsamados i Miaulis, dalej Colocotroni, Marco Botsaris, Maurocordato, Mauromichalis, Konstanty i Demetrius Ypsilanti, Ulysse i wielu innych. Od samego początku powstanie było krwawe, oko za oko, ząb za ząb, te zasady wywoływały najgorsze represje z obu stron.

W roku 1821. powstali Suljoci i Magna. W Patras ruszył jako pierwszy w bój biskup Germanos z krzyżem w ręku. Morea, Mołdawja i archipelag skupiły się pod sztandarem wolności. Zwyciężywszy na morzu, zdobyli Grecy Trypolicę. Na ten sukces odpowiedzieli Turcy rzezią Greków, zamieszkałych w Konstantynopolu.

W r. 1822. podczas oblężenia twierdzy Janiny padł Ali de Tebelen od skrytobójczej ręki w czasie posłuchania, którego udzielił mu generał turecki Kurszyd. Niedługo potem została flota Maurocordata i „przyjaciół Greków” zniszczona pod Artą; Grecy zwyciężają natomiast przy pierwszem oblężeniu Missolunghi, którą armja Omera Vrione, poniósłszy wielkie straty, musiała opuścić.

Od r. 1823. poczynają się obce mocarstwa bardziej tą kwestją interesować. Ofiarowują swe pośrednictwo sułtanowi. Sułtan odmawia i aby swej odmowie nadać większą wagę, wysadza na Eubeji dziesięć tysięcy azjatyckich żołnierzy. Główną komendę oddaje swemu wasalowi Mehemetowi Alemu, baszy Egiptu. W walkach stoczonych owego roku padł również Marco Botsaris, patrjota, o którym można było powiedzieć: żył jak Arystydes, a umarł jak Leonidas.

W r. 1824. w czasie najkrytyczniejszym dla walki o wolność, wylądował w dniu 24. stycznia lord Byron w Missolunghi. Jednak już na Wielkanoc tego roku pada w walce pod Lepanto, nie doczekawszy się spełnienia swych pięknych marzeń. Ipsarjoci zostali przez Turków w pień wycięci, a miasto Kandja na Krecie poddało się Mehemetowi Alemu. Jedynie sporadyczne zwycięstwa na morzu były dla Greków jaśniejszymi momentami w tej nieszczęśliwej wojnie.

W r. 1825. wylądował Ibrahim Pasza, syn Mehemeta Alego, w Modon na Morei, z jedenastu tysiącami żołnierzy. Zdobył Navarino i pobił Colocotroni’ego w Trypolicy. W tym czasie rząd helleński oddał dwa korpusy regularnej armji pod dowództwo dwóch Francuzów, Fabviera i Regnauda de Saint Jean d’Angély. Zanim jednak wojska te przygotowały się do walki, spustoszył Ibrahim Messenię i Magnę. Ibrahim przerwał jednak działania wojenne w tych stronach, albowiem musiał wziąć udział w drugiem oblężeniu Missolunghi, którego generał Kiutagi nie mógł zdobyć, mimo że, sułtan kazał mu powiedzieć:

„Albo Missolunghi, albo twoja głowa!”

Dnia 5. stycznia 1825. przybył Ibrahim – obróciwszy po drodze w perzynę Pyrgos – pod Missolunghi. W przeciągu trzech dni, od 25. do 28., rzucił na miasto osiem tysięcy bomb i kul, nie mogąc go jednak zdobyć mimo wielokrotnych szturmów i mimo, że miał przeciwko sobie tylko dwa tysiące pięćset wyczerpanych obrońców. Jednak dopiął w końcu celu, szczególnie gdy flota Miaulisa, która wiozła odsiecz została rozbita. Dnia 23. kwietnia zdobyte zostało Missolunghi, po oblężeniu, w czasie którego zginęło tysiąc dziewięćset jego obrońców. Żołnierze Ibrahima wymordowali bezlitośnie wszystkich mężczyzn, kobiety i dzieci, słowem wszystko, co jeszcze pozostało przy życiu z dziewięciotysięcznej ludności miasta. W tym samym roku stanęli Turcy prowadzeni przez Kiutagę pod murami Teb, spustoszywszy przedtem Fokis i Beocję. Następnie wpadli do Attyki, otoczyli Ateny i poczęli oblegać Akropol, broniony przez tysiąc pięciuset Greków. Dla obrony tej cytadeli, która stanowiła klucz całej Grecji, wysłał nowy rząd Caraiskakisa, jednego z bohaterów z pod Missolunghi i pułkownika Fabviera z jego korpusem regularnego wojska. Bitwę, którą wydali pod Chaidari, przegrali, a Kiutaga mógł bez przeszkód kontynuować oblężenie Akropolu. W międzyczasie jednak wpadł Caraiskakis przez wąwozy Parnasu i pobił Turków pod Arachową w dniu 5-ego grudnia. Na polu bitwy wniósł pomnik zwycięstwa z trzystu odrąbanych głów nieprzyjaciół. W ten sposób uwolnił niemal całą północną Grecję.

Z walk tych skorzystali najbezczelniejsi z korsarzy, jacy kiedykolwiek istnieli, napadając na wyspy archipelagu. Najbardziej krwiożerczym i najśmielszym był pirat Sacratif. Na dźwięk tego imienia zamierały serca wszystkich mieszkańców portów lewantyńskich.

Po siedmiu jednak miesiącach, które upłynęły od początku niniejszego opowiadania, widzieli się Turcy zmuszeni cofnąć się do kilku jedynie miejscowości zachodniej Grecji. W roku 1827. odzyskali Grecy niepodległość od zatoki Ambracia aż po granice Attyki. Flaga turecka powiewała jeszcze tylko w Missolunghi, Voitsa i Naupaktes. Pod wpływem lorda Cochrane zaprzestała północna Grecja i Peloponez sporów wewnętrznych. W dniu 31. marca zgromadzili się przedstawiciele całego narodu w Trezene, przyczem najwyższą władzę oddano w ręce obcego, a mianowicie rosyjskiego męża stanu Capo d’Istria. Był on rodem z Korfu, a więc pochodzenia greckiego.

Ateny znajdowały się jednak w mocy Turków. Cytadela poddała się 5-go czerwca i w ten sposób cała północna Grecja musiała znowu znosić jarzmo tureckie. Jednak w dniu 6-go lipca, podpisała Anglja, Rosja, Francja i Austrja umowę, mocą której uznały narodowość grecką, nic ukrócając jednak suwerenności Porty. W tajnym artykule zobowiązały się te państwa wystąpić wspólnie przeciw sułtanowi, gdyby tenże sprzeciwił się pokojowemu rozstrzygnięciu sporu.

Takie były najważniejsze wypadki tej krwawej wojny. Niechaj łaskawy czytelnik dobrze je zapamięta, albowiem pozostają one w ścisłym związku z naszem dalszem opowiadaniem,

Przytoczymy tu jeszcze pewne wydarzenia mające wpływ szczególnie na losy bohaterów niniejszego opowiadania.

Zająć się musimy przedewszystkiem Androniką, wdową po patrjocie Starkos.

Ówczesna walka o niepodległość kraju uczyniła bohaterami nietylko mężczyzn, ale i niektóre kobiety, których imiona splotły się na zawsze z wydarzeniami owych czasów. Należy tu wymienić przedewszystkiem niejaką Bobolinę, urodzoną na małej wysepce leżącej u wejścia do zatoki Nauplja. W r. 1812. został jej mąż pojmany, odesłano go do Konstantynopola i tam z rozkazu sułtana wbito na pal. Wtedy padło pierwsze hasło do powstania. W roku 1821 wyekwipowała Bobolina własnym kosztem trzy statki, których flagi miały wypisane słowa kobiet spartańskich „z nią lub na niej”. Opowiada o tem H. Belle wedle sprawozdania jednego starego klefty17. Na tych statkach pożeglowała aż do wybrzeża Małej Azji, chwytała i paliła statki tureckie, z odwagą godną Tsamadosa lub Canarisa. Darowawszy następnie okręty nowemu rządowi, brała udział w oblężeniu Trypolicy, urządziła czternastomiesięczną blokadę Nauplji i zmusiła wreszcie cytadelę do poddania się. I ta kobieta, której życie podobne było do pięknej legendy, zginęła od sztyletu brata w jakimś sporze rodzinnym.

Jeszcze druga wybitna postać zasługuje na wzmiankę. I tu również ta sama przyczyna wywołała taki sam skutek.

Na rozkaz sułtana uduszono w Konstantynopolu ojca Modeny Mavrocinis, której piękność dorównywała jej wysokiemu urodzeniu. Modena podejmuje natychmiast czynny udział w powstaniu. Powoduje bunt mieszkańców Mykony, uzbraja statki, na których sama żegluje, organizuje bandy gerylasów, któremi sama dowodzi, zatrzymuje armję Selima Paszy w wąwozach Peljonu i zachowuje się bohatersko aż do końca wojny, niepokojąc Turków w wąwozach gór Ftjotydy.

Należy również wspomnieć bohaterkę imieniem Kaïdos, która wysadziła w powietrze mury Vilji i biła się z nieustraszoną odwagą pod klasztorem Bogurodzicy. Jej matkę, Moskosę, która walczyła przy boku swego męża, miażdżąc Turków rzucanymi bryłami kamienia; Despo, która nie chcąc wpaść w ręce Muzułmanom, wysadziła się wraz z córkami, synowemi i wnuczkami w powietrze. Dalej żony Kuljotów, a oprócz tego te kobiety, które wspomagały rząd nowoutworzony w Salaminie, dostarczając mu floty; Konstancję Zacharias, która wznieciwszy powstanie na równinach Lakonji, rzuciła się na Leondari, wiodąc za sobą pięciuset chłopów; a oprócz tego wiele innych, które nie szczędziły swej szlachetnej krwi w tej wojnie, i pokazały do czego są zdolni potomkowie dawnych Hellenów.

Podobnie również postąpiła wdowa po Starkosie. Pod imieniem Androniki – nie chciała bowiem używać nazwiska, które nosił jej wyrodny syn – wzięła udział w powstaniu, powodowana nieprzepartą żądzą zemsty jako też umiłowaniem wolności. Rzuciła w wir walki rewolucyjnej tylko swą własną osobę, albowiem nie była na tyle zamożną, by ekwipować statki lub wystawiać pułki żołnierzy, jak to uczyniła Bobolina wdowa po człowieku, którego stracono, bo chciał bronić kraju jak Modena, jak Zacharias.

W roku 1821. przyłączyła się Andronika do Maniatów, których przyzwał do siebie na śmierć skazany Colocotroni, po swej ucieczce i wylądowaniu w Scardamula, w dniu 18-go stycznia tego samego roku. Brała udział w pierwszej regularnej bitwie w Tessalji, gdy Colocotroni zaatakował mieszkańców Fameri i Kariteny, którzy sprzymierzyli się byli z Turkami na brzegach Rhufji. Brała również udział w walce pod Valtetsjo, dnia 1-go maja stoczonej, której wynikiem była ucieczka armji Mustafy Bega. Odznaczyła się szczególnie w czasie oblężenia Trypolicy, gdzie Spartanie zwalczali Turków, jako „tchórzliwych Persów”, a Turcy Greków, jako „bezsilne zające Lakonji”. W tym jednak wypadku zwyciężyły zające.

5-tego października musiała się poddać stolica Peloponezu, której flota turecka nie mogła od oblężenia uwolnić. Przez trzy dni szalał w tem mieście – wbrew umowie – miecz i ogień, pozbawiając życia dziesięć tysięcy Turków, bez względu na wiek i płeć.

W następnym roku widziała Andronika – służąca pod rozkazami admirała Miaulisa – jak w dniu 24. marca okręty tureckie, po pięciogodzinnej bitwie, rzucały się do ucieczki, chroniąc się w porcie Zante. Na jednym z okrętów jednak poznała swego syna, który jako pilot wskazywał drogę flocie tureckiej, przez zatokę Patras. Zrozpaczona tą hańbą, rzuciła się tego dnia w najgorętszy wir walki, by zginąć… Śmierć jednak nie przyjęła tej ofiary.

Mikołaj Starkos zaś kroczył dalej po drodze zbrodni. W kilka tygodni później połączył się z Karą Alim, który ostrzeliwał miasto Scio, na wyspie tejże nazwy. Brał również udział w tej straszliwej rzezi, w której zginęło dwadzieścia trzy tysiące chrześcijan, nie licząc tych czterdziestu siedmiu tysięcy, sprzedanych w niewolę na rynku smyrneńskim. Jednym z okrętów, które przewoziły tych nieszczęśliwych do kraju Barbaresków (Alger, Tunis, Trypolis), dowodził syn Androniki – Grek, których własnych braci w niewolę zaprzedał!

Gdy Hellenowie, musieli następnie stawić czoło połączonym siłom Turcji i Egiptu, nie pozostała Andronika w tyle, lecz postąpiła tak jak te bohaterskie niewiasty, o którychśmy przedtem wspomnieli.

Ten okres czasu był szczególnie tragicznym dla Morei. Ibrahim przywiódł tu swych dzikich Arabów, którzy byli jeszcze okrutniejsi niż Turcy. Andronika była w liczbie owych czteru tysięcy wojowników, których Colocotroni, mianowany głównodowodzącym armją peloponezką, zdołał zgromadzić pod swymi sztandarami. Ponieważ Ibrahim wylądował najpierw na wybrzeżu messeńskiem, przeto zajął się przedewszystkiem uwolnieniem Koronu i Patras; następnie zdobył szturmem Navarino, którego cytadela stanowiła dobrą podstawę operacyjną, a port doskonałą ochronę dla floty. Spalił następnie Argos i zajął Trypolicę; w ten sposób mógł przez całą zimę dokonywać napadów na sąsiednie prowincje. Cierpiała z tego powodu głównie Messenia. Również i Andronika, nie chcąc wpaść w ręce Arabom, musiała kilkakrotnie uciekać w głąb Magny. Mimo to jednak nie przeszła jej nawet przez głowę myśl o odpoczynku. Czy można odpoczywać w uciemiężonym kraju?

Widzimy ją przeto znów w wyprawach 1825. i 1826. roku, w walkach w wąwozach Vergi, po których Ibrahim schronił się na Polyaravos. Stąd znów wypędzili go Maniaci północy.

Później przyłączyła się do regularnych wojsk pułkownika Fabvier, w czasie walki pod Chaidari w lipcu 1826 r. stoczonej. Odniosła tu ciężkie rany i tylko odwadze pewnego młodego Francuza, który służył pod sztandarami „przyjaciół Grecji”, zawdzięczać mogła, że nie wpadła w ręce żołnierzy Kiutagi.

Przez wiele miesięcy walczyła ze śmiercią. Jej silny organizm zwyciężył jednak; mimo to minął rok 1826, zanim mogła znów wziąć osobiście udział w walce. W tych. właśnie okolicznościach wróciła w r. 1827. w okolice Magny. Chciała odwiedzić swój dom w Vitylo. Przez dziwne zrządzenie losu znalazł się tam w tym samym dniu jej syn. Czytelnik wie, jak się to spotkanie zakończyło. Matka rzuciła z progu ojcowskiego domu ostatnie przekleństwo na syna.

Dziś, gdy ją już nic z ziemią rodzinną nie wiązało, odeszła znów, aby walczyć tak długo, dopóki Grecja nie uzyska zupełnej niepodległości.

Taki był stan rzeczy w dniu 10-go października 1827, gdy wdowa Starkos wyruszyła z Magny, aby przyłączyć się do Greków peloponezkich, którzy walczyli z Ibrahimem o każdą piędź ojczystej ziemi.

1 Akropolis = cytadela, gród warowny.

2 Maniaci = lud zamieszkujący prowincję Magna.

3 lewa strona okrętu.

4 Wąski okręt wojenny z żaglami i wiosłami.

5 Przedni maszt trzymasztowca.

6 Okręt frachtowy (towarowy).

7 Rodzaj statku.

8 Mały, szybki okręt, poruszany wiosłami.

9 Mały statek towarowy.

10 Żagiel na tylnym maszcie. Trójkątny żagiel na przednim maszcie.

11 Żagiel przymocowany do górnego końca głównego masztu.

12 Trójkątny żagiel na przednim maszcie.

13 Najemne nieregularne wojsko greckie.

14 Quai (ke) = kamienne wybrzeże portu.

15 Hisować = podnosić.

16 Od czasu, w którym to opowiadanie się rozgrywa, padła ofiarą ognia podziemnego wyspa Santorin; Violitsa i Teby zostały w r. 1861 zniszczone silnemi trzęsieniami ziemi.

17 Góral grecki trudniący się rozbojem.